Blog

Ik wens je toe dat je fijne feestdagen hebt gehad. Dat je 2024 op een fijne manier kon afronden en het nieuwe jaar met een glimlach kon inluiden. De donkerste dagen van december waren voor mij dagen van kleurige uitbundigheid… en ja dat lijkt paradoxaal, maar wie mij ook maar een beetje kent weet dat ik goed ga op een paradox 😉

Na de kerstdagen met mijn bloed-familie, inclusief een home-alone slaapfeestje in onze woonkamer met 6 kinderen, begonnen de voorbereidingen op Let’s Start ’25. Het oud-en-nieuw evenement, georganiseerd door- en met mijn spirit-familie van de Fire Tribe.

Na volle dagen van opbouw was Pacha Mama omgetoverd tot een ware tempel vol van kleur, licht, warmte en liefde. Twee dagen dompelden deelnemers vanuit alle windrichtingen zich onder in workshops, ceremonies, lekker eten, een mantra-avond en op 31 december dansten we met ruim 40 mensen in volle kleuren het nieuwe jaar in. De herinnering aan deze dagen tovert voor de rest van dit jaar een grote glimlach op mijn gezicht.

Na deze uitbundigheid was het tijd voor opruimen en bijkomen. In die stillere dagen was er ook ruimte om vooruit te blikken op het komende jaar.

Misschien heb jij dat ook gedaan en heb je dingen die je verlangt, voor jezelf, voor mensen om je heen, of voor de wereld.

Ik kan je twee dingen verklappen. Het eerste is, hoe helderder jij je hoop en verlangen tot uiting brengt, hoe beter het universum je kan horen. En het tweede is: het enige antwoord dat het universum op jouw geuite verlangen geeft is “Zo zal het zijn!”

Dit heb ik keer op keer heb in mijn leven ervaren. En geloof me dat ik ook keer op keer heb verzucht: ‘Het werkt niet voor mij’, misschien herken je dat. Maar dan kwam ineens uit een verrassende hoek alsnog het antwoord op mijn geuite verlangen! Misschien niet precies zoals ik het voor me had gezien, maar zeer zéker op een manier die verandering in mijn leven bracht…

In onze cultuur hebbben we een vreemde relatie met verlangen. Dat begint al als we jong zijn. Als kind mocht je wellicht een verlanglijstje maken. Maar dat lijstje moest wel ‘gepast’ zijn… Binnen een budget, of mogelijk mocht je bepaalde dingen er niet op zetten… Ik weet vrij zeker dat als je van mijn leeftijd bent, je iets kunt bedenken wat je heel graag had willen hebben voor je verjaardag of van Sinterklaas, maar wat nooit is uitgekomen… (Voor mij is dat de Space Monorail van Lego uit 1987- haha!)

Deze complexe relatie met verlangen bespreek ik met iedereen die 1-op-1 sessies volgt in mijn praktijk. Een oefening die ik altijd geef, is het schrijven van een verlanglijstje. Niemand hoeft te delen wat daar op staat, maar we bespreken wel wat het met je gedaan heeft. Kun jij overvloedig verlangen? Of word je gehinderd door beperkende gedachten: “Dit kan niet, mag niet, is er niet voor mij”.

Wanneer we ons verlangen in volle onschuld toestaan en uitspreken -los van of het gaat uitkomen of niet- kan het universum je horen. En kan alles voor je aan het werk gaan, om vanuit de oneindige liefde die het universum is, het antwoord op je verlangen naar je toe te brengen.

Ook hier is een bijzondere paradox: Als je de beperkende gedachten kunt zien als ‘omgekeerd verlangen’ is het dus precies dat wat je krijgt… en ‘is het er niet voor jou’ want – ‘zo zal het zijn…’

Het is de illusie van tijd die ons ongeduldig maakt… daarnaast is het zo, dat het vasthouden van ‘het plaatje’ is wat er voor zorgt dat we frustratie, gemis en zelfs pijn ervaren. Daarmee sluiten ook onze ogen voor wat zich direct onder onze neuzen afspeelt, wat daar aan antwoord van het universum voor je ligt te wachten om uit te pakken…

Als ik dit opschrijf voel ik hierbij grote vreugde en dankbaarheid, omdat ik meerdere malen in mijn leven deze beweging mocht ervaren. Tegelijkertijd ben ik ook echt meerdere malen weggezakt in somberheid en depressie ‘zie je wel, het werkt niet’. Maar zo langzamerhand geloof ik dat die golfbeweging nodig is…

Wanneer we zo vastlopen, is dat de kans om nóg helderder te uiten wat je wilt. Te voelen waar je beweging naar toe gaat… Tegelijkertijd is het een kans om dat los te laten wat niet meer dient; beperkende gedachten, oude patronen…

Ik maak er geen geheim van dat ik in het afgelopen half jaar een paar keer diep in de somberheid en beperkende gedachten gezeten heb. Gelukkig lukte het me om hulp te vragen. Hulp vragen is de sleutel.

“Je moet het zelf doen, maar je doet het nooit alleen”…

Ik ben zo dankbaar voor de hulp die ik durfde te vragen én mocht ontvangen. En hoewel ik nu al weet dat 2025 een jaar vol van verandering zal zijn, met verrassende wendingen die flink afwijken van de plaatjes die ik ooit had, voel ik vooral een diep vertrouwen, een vreugdevolle rust, een enorme gedragenheid van dat wat groter is dan ik…

Het maakt niet uit waar jij nu zit in jouw beweging. Voel je somberheid en resoneert ‘het werkt niet voor mij’? Voel je ruimte voor groei en nieuwsgierigheid naar verandering in je leven? Je bent welkom! Heel graag loop ik een stukje met je mee en help ik je met hoe jij jouw verlangen tot uitdrukking kan brengen. En hoe jij je kunt ontdoen van demping en ruis. Daardoor kan het universum jouw lied horen! Zo dat jij op jouw beurt de muziek van het universum kunt horen, en je samen kan gaan zingen!

Dat is wat het woord universum betekent: één lied.

Zing jij mee?

Misschien herken je deze situatie: je bent aan het vertellen over je overleden oma, en dat dan hoor je op de radio dezelfde muziek spelen als op haar begrafenis.

Dat zijn wonderlijke momenten. Om te ervaren, maar ook om getuige van te zijn. Het zijn deze momenten die voelen als “Meer dan toeval” die door Carl Jung “Synchroniciteiten” zijn genoemd.

Synchroniciteit betekent letterlijk “Gelijk Tijdig”.

Het wonderlijke aan zo’n synchroniciteit is, dat jij de enige bent die ‘m ziet, ervaart en voelt. Natuurlijk kun je er over vertellen, en kan de ander dan met je meevoelen, en zich verbazen over de bijzondere gelijktijdigheid, of deze afdoen als “puur toeval”. Dat laatste neemt jouw gevoel nooit weg… jij ervaarde de gelijktijdigheid als heel betekenisvol…

Als ik een synchroniciteit ervaar, voel ik daarbij altijd grote vreugde, een verstilde geest, en diepe dankbaarheid voor het moment. Dit zijn momenten van inspiratie voor me. Het voelt alsof alles mogelijk is, maar dat precies dit moest gebeuren. En als ik dat zo schrijf, vraag ik me af: “Dat zou ik toch vaker willen voelen?”

Toen ik jaren geleden de Dreamspell leerde kennen, leerde ik dat ik gelijktijdig werd geboren met het moment in de tijd dat “Witte Zelf Bestaande Wind” werd genoemd. Dat klinkt heel wat anders dan 15 april 1981… Mijn nieuwsgierigheid naar deze “Maya horoscoop” was groot. En met het leren van de werking van deze bijzondere synchroniciteitsmeter, leerde ik eigenlijk een nieuwe taal…

Als ik die taal niet had gekend, was ik nu niet geweest waar ik nu ben. José Argüelles, die de Dreamspell opschreef en deelde, zei altijd “Time is Art”. Ofwel, Tijd is Kunst. Ik maakte in 2015 een poos lang muziek, die Gelijk Tijdig kon worden afgespeeld met de dagen. Daarna heb de taal van de tijd nog beter leren kennen door met de woorden en energie van elke dag een kunstwerkje te maken. Ik maakte 260 +1 unieke kunstwerkjes en leerde zo elke dag van dichtbij kennen.

Zo’n tien jaar later, heb ik heel wat beleefd en doorleefd met de Dreamspell. Het zien en ervaren van Gelijk Tijdigheid heeft me voor belangrijke keuzes gezet, én helpen maken. Keuzes die mijn leven zouden veranderen. En zo bracht de stroom van synchroniciteiten mij hier en nu.

Die Witte Zelf-Bestaande Wind, daarvan kan ik 10 jaar later zeggen, dat ben ik echt. “Breath, Spirit, Communicate” zijn de woorden die horen bij de Witte Wind, en tien jaar later kan ik met een glimlach vaststellen dat ik die woorden ook echt leef…

En het is nu tijd om de inspiratie en vreugde die ik voel bij deze materie te delen. Om het Kunstwerk van Tijd te leren zien en ervaren met het leren van de taal van de Dreamspell.

Eind oktober en november faciliteer ik een workshop, een tweeluik: “Maak kennis met de Dreamspell – Time is art”.

De eerste avond leer je je eigen Signatuur kennen, jouw “maya horoscoop”. Ook gaan bekijken hoe deze tijdsmeter werkt, en hoe je deze praktisch in je leven kunt inzetten.

De tweede avond verdiepen we het Orakel van jouw Signatuur. Wat zijn uitdagende, helpende en verborgen krachten voor jou? Ook delen we onze ervaringen met Time is Art: hoe werkt jouw signatuur door in jou, in in jouw levenskunstwerk?

Zien we elkaar Gelijk Tijdig op Blauwe Spectrale Adelaar? (25 oktober) Voel je welkom.

Na een zomers-lente weekend bliksemde en donderde het vannacht even boven Pacha Mama. April doet wat hij wil… En toen ik vanochtend onze dochter naar school bracht, zag ik een paar mensen fietsen in vol lente-ornaat, terwijl het vandaag toch echt grijs en koel weer is. Dat bracht een glimlach op mijn gezicht, omdat ik dit onlangs vertelde in gesprek met een cliënt.

Als het een paar dagen mooi weer is geweest en het weer slaat om, ben ik altijd even van slag en kom ik steevast underdressed buiten. Een paar stappen of bochtjes verder dringt dan rillend de verandering tot me door en hoor ik het gesprek in mezelf: “Huh, maar het was toch mooi weer?”

Omgekeerd kan ook, zo loop ik de eerste warme dagen in de lente altijd met een paar laagjes te veel aan naar buiten.

Onze geest is er ontzettend goed in om het verleden te projecteren op het nu. Of eigenlijk is het zo, dat als een situatie een poosje geduurd heeft, we dan gaan denken het zo blijft. Dat kan voordelen hebben, met name als je op vakantie bent is het fijn om te denken dat je vakantie eeuwig duurt. Maar het kan ook nadelig zijn, als je een drukke of sombere periode hebt en je dan denkt het nooit meer goed komt…

Hoe dan ook, we hechten ons aan situaties waar we een poosje in verkeren. Of dat nou fijne situaties, of minder fijne situaties zijn. En als de verandering dan toch komt – want die komt altijd – schrikt onze geest op. Die zag’t even niet aankomen. Zelfs al heb je talloze keren mee gemaakt dat het weer is omgeslagen.

En wellicht voel je nog wat wantrouwen, want april doet immers wat hij wil, maar het is toch écht lente. Het verse groen laat zich steeds meer zien, en in steeds meer bomen en planten staan de knoppen op barsten. Een aantal weken geleden ontving ik prachtige inspiratie van een cliënt. Een zin die hem inspireerde en een diepe waarheid bevatte die resoneerde en ook mij raakte, geschreven door Anaïs Nin een Frans schrijfster:

“En de dag brak aan dat het risico om strak in de knop te blijven zitten pijnlijker werd dan het risico om te gaan bloeien”

In de 1-op-1 trajecten in mijn praktijk, gaat het uiteindelijk om precies dat. Dat we op het punt komen waar het pijnlijker is om ons in te houden, dan om alles wat er in ons zit, en er uit wil, los te laten. Of dat nou (eerst) oude pijn en verdriet is, of de ingehouden vreugde en levenszin. Ja… Je zelf uiten, expressie geven is spannend, en nooit zonder risico. Want als jij tevoorschijn komt, zullen mensen je zien en horen…

Gelukkig hebben bomen en planten geen denkgeest. Anders zou het maar zo kunnen dat de lente geen bloesems kende.. “Mijn bloemen zijn niet zo mooi als die van de Narcis” of: “Ik ga niet als eerste in de bloesem staan hoor! Veel te spannend”. Gelukkig denken bomen en planten daar niet over na. Van binnenuit laten ze de energie stromen en knallen de bloemen elk op hun moment uit de knop, om het mooiste van zichzelf te laten zien, omdat ze niet anders kunnen…

Ik geloof ten diepste dat ook wij als mens niet anders kunnen. Niets anders kunnen dan ons zelf te laten zien, uit onze knoppen te barsten en te bloeien. Het is onze geest die een omhulsel gemaakt heeft. Uit bescherming, omdat we vroeg of laat in elk leven pijn en weerstand tegenkomen. En dan durven we ons niet meer te laten zien, te laten horen. Ons verlangen uit te spreken, of onze grenzen aan te geven… Het moment waarop we uit onze knop barsten is voor niemand gelijk.

Plaagt je geest je met het idee dat de somberheid en pijn nooit meer weggaan? Houd je vast aan de extra beschermlagen om je heen, terwijl diep in jou de lente al vol verlangen bezig is? Misschien is het dan nu jouw moment om die geest eens aan de kant te zetten, de frisse wind er door heen te laten waaien en de laagjes los te laten… en jezelf (en de wereld) te verrassen met de prachtige kleuren die vanuit jou tot bloei willen komen. Want, als niet nu – wanneer dan wel?

(Dit bericht deelde ik onlangs op mijn facebookprofiel..)

Ik bekijk mijn eigen FB profiel eens, en zie dat ik daar vooral evenementen deel: ecsatatic dance, ademcirkels, en de open cirkels van Fjoerman. Dat blijf ik gewoon doen maar vandaag wil ik over één van dezen graag iets meer delen…

Ik ben in mijn leven altijd gezegend met mooie en fijne vrienden, waar ik ontzettend veel plezier mee had. Vanuit mijn studie ontstond een prachtige vriendengroep waarin ik me gezien voelde, en grote veiligheid mocht ervaren, maar tegelijkertijd bleven de diepere lagen in ons contact privé. En zodra die lagen geraakt werden, was scherpe, flauwe en schunnige humor hét verdedigingswerk voor mij en mijn vrienden… En met elke grap die ik maakte, of over mij gemaakt werd, voelde ik in de diepte pijn… “dit klopt niet..”

Toen ik in 2014 volledig met mezelf in de knoop was geraakt, wist ik me geen raad. Waar moet ik met dit gevoel van frustratie, futloosheid en verwarring naar toe? Met voorzichtige passen betrad ik in 2014 mijn eerste mannencirkel, een groep waar ik een weekend mee samen zou zijn.

Een groep van totaal onbekende mannen. Ik keek er best tegen op: ik was bang voor de haantjes, de macho’s en stoerdoenderij. Niets bleek minder waar. In de eerste deelrondes smolten al mijn angsten en vooroordelen weg. En maakten plaats voor een diepe ontroering en een nieuwe ruimte in mij: Ik ben hier onder soortgenoten!

Dat alleen al was een openbaring. Ineens zag ik hoe we allemaal met dezelfde vraagstukken zaten, en was er over en weer herkenning en erkenning voor elkaars pijn en verwarring. In woord en in stilte met elkaar te zijn – de helende werking ervan raakte mij diep.

In de weken na dat weekend kreeg ik veel vragen van mensen om me heen… “Wat is er met jou gebeurd?”. Kennelijk was er iets anders aan me… Ik kon dan niet veel anders dan glimlachen en iets zeggen als “ik ben een stuk lichter geworden”. Een zwaarte was weg, een nieuw licht in mij ontstoken…

Deze eerste stap, die zo spannend was om te maken, had me zoveel gebracht – ik kon het nog niet eens overzien hoe groot en ver dat zou reiken. Maar mijn ervaring was beklonken.

Diep in mezelf wist ik welke stap ik te zetten had, welke stap ik al tijden uit had gesteld.

En met het zetten van die stap kwam het antwoord op een diep gelegen verlangen…

De jaren er na zette ik nog vele van deze stappen. En steeds helderder tekende zich met elke stap de volgende stap al weer af.

Dit pad, mijn pad bracht me op het punt om een eigen mannengroep te starten: Fjoerman.

Sinds we vorig jaar zijn komen wonen in Pachamama, (ook weer zo’n stap ;)) is het vuur van Fjoerman weer vol aan in mij. Samen met Erwin als mijn wing-man maakte de open cirkels een nieuwe start. Elke maand voelt een aantal mannen de roep én de bereidheid om in te stappen in de cirkel, voor het eerst of voor een vervolg. Morgen is er weer een open cirkel, dus van harte welkom.

Waar ik nu iets over wil delen is de besloten cirkel van 2023. Aan het begin van dit jaar committeerde 8 fjoermannen zich voor een jaar aan zichzelf en aan elkaar. En zo planden we 9 dagen met elkaar. De eerste bijeenkomsten faciliteerde ik als samenroeper, om daarna het organiseren van de dagen helemaal los te laten… en over te laten aan mijn broeders in de groep.

Het werd een jaar van prachtige ontdekkingen, waarin we elke keer weer werden verrast door elkaar en ook door onszelf. In activiteit met elkaar in een ademcirkel, ijsbad, boksend met elkaar, temidden van een kudde paarden, in een zweethut… En in stilte en in woorden rond het vuur.

Gisteren werd ik meegenomen naar de Noordzee. En door mijn weerstand heen stortte mezelf met 7 andere blote mannen in de branding. Om los te laten wat me niet meer dient. Om te schreeuwen naar de meters hoge golven, om omver geworden te worden in het kolkende water en zand. Om weer omhoog getrokken te worden door een breed lachende brother… Dit had ik nooit zelf bedacht of voorgesteld… want ik ben eigenlijk best bang voor de zee .

En met dit besef voelde ik een diepe dankbaarheid en grote liefde voor mijn broeders in deze groep. Dit is het commitment waar ik van droomde… Elkaar uitdagen om te doen wat spannend is om te doen, niet vanuit stoer doen, maar vanuit aanmoediging en gedragenheid. Niet vanuit prestatiegerichtheid, maar vanuit het delen van onze eigen talenten en passies.

We sloten gisteravond af rond het vuur. Daar hebben we elkaar gezien en gehoord. En bevraagd en bekrachtigd in onze missies: waar sta jij voor in dit leven? En voor ieder van ons werd het duidelijk: de strijd die we leveren is niet met andere mannen – maar met ons zelf. En die strijd hebben we zelf te leveren – maar niet langer alleen!

Met zeven prachtige spiegels om mij heen zag ik ik weer iets nieuws van mezelf, iets wat ik als een groot cadeau mee zal dragen. De rijkdom van authentiek contact, van onvoorwaardelijke liefde in broederschap, het vermogen om te houden van mannen, van “dit klopt!” – Van de Band of Brothers…

Aho.

Wil je meer weten over de Fjoerman, kijk dan hier.

“Ik ben stembevrijder”.

Ik hoorde het mezelf voor het eerst zeggen op een feestje. Een paar gefronste wenkbrauwen als reactie. “Wat is dat?” Natuurlijk is de term redelijk self-explaining, en gelukkig raken we anno 2023 gewend aan nieuwe beroepen, maar de logische vervolgvraag was: “Wat doe je dan precies?” Mijn wenkbrauwen fronsen even terug, maar met een glimlach er bij.
Ik zoek even naar de juiste ingang. 

“Kun jij uit de voeten het het begrip ziel?” Het maakt niet zoveel uit wat het antwoord is, maar het geeft mij even een indicatie van hoe ver ik kan gaan in zweverigheid… “Ja hoor” is het antwoord, en dan steek ik van wal. 

“Hoe je het ook went of keert, jij ben uniek. Jouw ziel koos ervoor een ervaring te hebben als mens. Er is nooit een mens geweest als jij, en er zal nooit weer een mens zoals jij komen. En voor jouw stem geldt hetzelfde. Die is uniek. Nooit en nergens weer zal een geluid klinken zoals dat van jouw stem, nooit zullen de woorden zo gezegd worden als jij die zegt, of zal er iemand zingen zoals jij zingt.

En toch, in onze levensloop kan het niet anders dan dat we onze stem vervormen. We spreken zoals onze ouders spreken, we verzwijgen dingen, of zeggen juist dingen om ons inclusief te voelen. In een klas, een groep vrienden, op het werk. We leggen allerlei mentale paden aan van wenselijkheid en conformiteit. Niet altijd ten gunste van onszelf… Vroeg of laat breekt dat op. Dat kan niet missen: er ontstaat frustratie. Die kan zich op allerlei manieren uiten: burn-out, lichamelijke klachten, somberheid, vervlakking. De vreugde verdwijnt en de kleur verdwijnt mee. Jouw unieke kleuren lijken ineens te vergrijzen. Je voelt aan alles dat er een beweging gemaakt moet worden, maar welke?” 

De fronsende wenkbrauwen veranderen in instemmend knikken.

Ik vertel uit mijn eigen ervaring. Want ik heb zo ontzettend vaak geprobeerd om mezelf mentaal uit deze vastgedraaide situaties te manoeuvreren. Met plannetjes en strategieën. Als ik nou eerst dit of dat, dan kan ik daarna echt zus of zo... Het is een schijnwerkelijkheid die ik voor mezelf maakte. Ik hield mezelf voor de gek. Ik wist allang wat ik wilde, maar stond het mezelf niet toe. Om maar te blijven passen in de vakjes. Lekker veilig. Maar niet waarachtig…

“Het antwoord is niet in de geest te vinden. Maar in het lichaam. Lichaamswerk is voor mij de ingang die mij helpt om eerlijk te zijn, naar mijzelf en mijn omgeving… Het lichaam liegt nooit. De kramp, pijn, weerstand, verdriet, boosheid, frustratie, opwinding en zoveel andere gevoelens die daar zijn, zijn als een woelig en onvoorspelbaar weercomplex. De denkgeest vindt dat lastig, en wil dat allemaal volg-ordelijk, en in vakjes en verhalen plaatsen. Of erger nog: we stoppen het gevoel weg en negeren het. Met alle gevolgen van dien. De stroom wordt geblokkeerd en het stuwmeer vult zich verder en verder. Tot de dammen op springen staan…”.

Ik vertel over het moment waarop mijn dam openbrak. Het was in de opleiding, ik had een beroerde dag en voelde me echt intens verdrietig. Ik werd uitgenodigd om daar voor de groep uiting aan te geven. Vanuit een zucht, ontstond een zacht gekreun, gevolgd door een gefrustreerde grom, die ruimte gaf aan het intense verdriet. Al huilend zong ik alles er uit, zonder te weten wat het precies was. De piano volgde mijn stem, mijn zingen volgde de piano. Tot de muziek een wending nam. En er ineens een grote vreugde voelbaar werd. Ik stond nog steeds in tranen te zingen, maar dit waren tranen van blijdschap… Dit was het moment waarin ik besefte: Oh, dus dit is stembevrijding…”.

“Als stembevrijder geef ik de ruimte aan jou om je stuwmeer te legen, de dam te openen en te ontdekken wat er uit stroomt! En dat kan alles zijn!” Ik voel mijn enthousiasme gloeien. “Om daar getuige van te zijn, om dat te mogen faciliteren is pure schoonheid, het mooiste wat er is.”

“Gaat het dan om zingen?”, is de vraag. “Nee, dat is niet het doel, maar vaak wel een bijzondere uitkomst”, is mijn antwoord. “Maar ik kan niet zingen…” en glimlachend nodig ik uit: “Doe eens aaaaaah?” En warempel, er komt een “aaaaah” terug. “Hoor je wel? Je zingt!” zeg ik.

“Ja maar dat is makkelijk” is het antwoord.

“Precies!” glunder ik terug in de verbaasde ogen.

Zonder zangles ben ik na twee jaar stembevrijding anders gaan zingen. Sterker nog, alle uitingsvormen van mijn stem: gesproken, gezongen en zelfs ook geschreven zijn anders: ik spreek meer waarheid, ik zing luider, ik schrijf rechter vanuit mijn hart. Over de gehele linie is er een angst verdwenen. De angst om mezelf te zijn, en het besluit om mezelf dat toe te staan. Daar word ik zelf niet alleen veel leuker en vreugdevoller van, maar de wereld om mij heen ook! 

De opgetrokken wenkbrauwen van het begin van het gesprek hebben plaats gemaakt voor glimlachende ogen. “Goh dat zou ik ook wel eens willen…”. 

“Fijn…” zeg ik, “…dat verlangen, daar begint het mee!
En ik kan niet wachten om jouw unieke kleuren te horen en te zien! – Dat lijkt me een feestje! ”

De donkerste dagen van de winter zijn voorbij, en het wordt langzaam weer langer licht. Het kalenderjaar is een getal opgeschoven. Het is 2022.

Ik kijk dankbaar terug op een heel leerzaam 2021. Ik mocht veel nieuwe cliënten ontvangen in mijn adempraktijk, en mocht mooie processen begeleiden en meemaken. Telkens weer ben ik verrast door de kracht van adem, hoe het kan helpen om oude dingen los te laten, en ruimte te maken voor nieuwe inspiratie en levensenergie.

Wat me in alle sessies ook steeds weer raakt is hoe hard we voor onszelf zijn. Hoe veeleisend, ongeduldig en afwijzend. Soms vraag ik mensen: “Zou je alles wat je tegen jezelf zegt, hardop uitspreken naar een dierbare vriend of vriendin?”. Het antwoord is altijd nee. Als we die lelijke afwijzende dingen nooit tegen een dierbare zouden zeggen, waarom zeggen we ze dan wel tegen onszelf?

Je eigen beste vriend…

Hoe vriendelijk ben je naar jezelf? Kun je jezelf zien als je eigen vriend? Voor mij was het een confronterend inzicht om te ontdekken dat ik lang geen vriendschap met mezelf kon voelen. Telkens kwam ik een onaardig stuk van mezelf tegen….

Eén van die ontmoetingen met mijzelf wil ik jullie niet onthouden. Ik had een prachtige aanvaring afgelopen jaar met: de Perfectionist. Ik was volop bezig met mijn opleiding tot Audiotechnicus en Producer. Eén van de opdrachten was om een liedje te maken. Met veel plezier had ik binnen drie dagen iets waar ik al heel blij mee was, maar toen kwam de Perfectionist. Die wilde alle details perfect. Drie weken van ploeteren, foeteren, en steeds weer opnieuw beginnen leverde ik de opdracht zuchtend in… “Nou, dan zo maar”.

Tijdens een cursus Voice Dialogue kwam ik in gesprek met met deze Perfectionist in mijzelf. Streng, nooit tevreden, en vooral onbuigzaam. Trots vertelde hij me dat alleen het beste goed genoeg is, dat het altijd beter kan en vooral altijd beter moet. Daarna kwam de Muzikant aan het woord. Die was vooral heel verdrietig, want de Perfectionist ontnam elk hem elk plezier, en daarmee de zin om muziek te maken. “Laat maar, ik geef het op”… Toen ik mezelf dat hoorde zeggen moest ik erg huilen… Muziek maken doe ik het allerliefst!

Onderweg naar huis ontving ik het cijfer van de opdracht op mijn telefoon. Een vette 9. Ik moest zo hard lachen en huilen tegelijkertijd. Want precies het onderdeel waar ik drie weken mee bezig was geweest, scoorde het laagst, al het andere, dat ik in drie dagen met plezier had gedaan, was supergoed. Toen maakte ik een afspraak met mezelf. Als ik bezig ben en de grens weer verleg naar iets beter of mooier, mag dat alleen zolang ik plezier ervaar. Zodra er frustratie komt, moet ik stoppen!

Met vallen en opstaan lukt mij dat nu. En stapsgewijs komen de muzikant en de perfectionist nu dichter bij elkaar.

“Do what brings you joy”

Mijn dierbare leermeester Bijan zegt altijd tegen me “Do what brings you joy Martin!”. Doe wat je plezier geeft! Plezier maken is de reden waarom je hier op aarde kwam. Plezier hebben in wat je doet vervult je ziel, heelt pijn en straalt uit naar je dierbaren en de wereld om je heen. Het is de sleutel naar zelfacceptatie, zelfliefde, en innerlijke vrede. Als we maar genoeg plezier in onszelf cultiveren, kan dat uiteindelijk niets anders dan een leukere wereld maken met diezelfde kwaliteiten.

Het is dan ook een standaard vraag geworden in mijn adempraktijk: “Waar beleef jij plezier aan?”. Het valt me op hoe moeilijk mensen het vinden om die vraag te beantwoorden. Want vaak plaagt de perfectionist ook hen, of zit er de hele dag een een criticus op de het schouder. Ook tref ik heel vaak harde werkers, die nooit mogen ontspannen want ‘dat is te lui’. Eén ding weet ik zeker, iedereen heeft last van deze plaaggeesten en ze staan stuk voor stuk plezier in de weg.

En wat is plezier in tijden van lockdowns en QR-codes? Veel dingen die we associeren met plezier zijn al een poos niet, of minder, mogelijk. Daarom is het juist nu een extra uitdaging, want nu moet je het zelf doen. Het plezier halen is nu veel minder makkelijk. Zelf plezier maken, in het klein en eerst met jezelf, dat is wat er nodig is. Of het nou tuinieren, sporten, wandelen, muziek maken, schilderen, schrijven of zingen is….

En kom je dan steeds jouw eigen perfectionist, pusher, harde werker of criticus tegen, dan ben je van harte welkom om daar samen met mij een onderzoek naar te doen. We hoeven ze niet weg te jagen, want perfectionisten, pushers en harde werkers zijn ook nodig in ons leven. Maar ze mogen wel opschuiven. Stapje voor stapje. Oude patronen en stemmetjes maken plaats voor nieuwe ruimte voor jouw talent, je creativiteit, je passie en plezier.

Dat is wat ik jou en mijzelf dan ook in grote hoeveelheid toewens dit jaar. Plezier. En de moed om met kleine stapjes daar naar toe te bewegen. Elke dag weer een stukje, elke ademhaling een stukje dieper. En langzaam wordt het lichter, lente, zomer. En wie weet waar je dan staat als het kalenderjaar weer een getal opschuift!

~Martin

Het is Kinderboekenweek, en dit jaar is het thema: ‘Worden wat je wil.’ Daarom werd ik samen met een brandweerman, chauffeuse en een microbiologe door de school van mijn kinderen uitgenodigd om te vertellen over ons beroep. Nu is dat op zich al grappig, omdat ik niet één beroep heb. De juf had bij mijn naam dan ook maar neergezet: ‘Ademcoach en entertainer.’ Vooruit. Gitaar op m’n rug en op tournee van groep vier t/m acht.

Eerste vraag in groep 4: “Wat doe je als ademcoach?” Supergoeie vraag, die ook mensen die 40 jaar geleden in de 2de klas zaten me vaak stellen. Ik leg uit: “Soms zijn mensen heel erg verdrietig. Soms zijn ze zó lang zo verdrietig dat ze er ziek van worden. Dan kun je naar een dokter gaan om er over te praten. Dat kan al erg helpen. Mensen die er niet over willen of kunnen praten, komen bij mij en dan gaan we ademen. Niet zoals je nu doet, maar achter elkaar door. Doe maar mee!”

We ademen in, we ademen uit. In – Uit – In – Uit – In – Uit – In – Uit – In – Uit
“Wie voelt zich al een beetje draaierig?”
Hele klas de vinger omhoog en veel gegiechel.
“Nou dit doen we dan soms wel een half uur of drie kwartier!”
Grote ogen.
“Wat er dan gebeurt, is dat je gedachten weggaan. En dan is er ineens ruimte om te gaan huilen! Anderen voelen de boosheid die ze als kind al voelden en willen bijvoorbeeld even hard op een kussen slaan. Het mag er allemaal uit! Sommige mensen moeten ineens keihard lachen. Wat er ook gebeurt; ze zien er na zo’n sessie een stuk jonger en blijer uit!”
Daar kunnen de kinderen wel om lachen. Ze snappen het!
“Wie weet al wat ‘ie worden wil?”, vraag ik.
Hele klas weer de vinger omhoog!“Dierenarts!” “Politie!”
“Voetballer, wist ik al toen ik geboren werd!”
“Visagiste!”

Het ontroert me om de blikken van de kinderen te zien. Daarin zo veel overtuiging, alsof ze het nu al zijn! Ik ben altijd jaloers geweest op mensen die van jongs af aan precies weten wat ze willen worden. Die alle aandacht en energie daarop richten en het waarmaken. Zo ging dat niet met mij en m’n gitaar, die ik toch wel al in groep 8 van m’n ouders kreeg.

Ik maakte een omweggetje. Wat ben ik allemaal geweest? Telemarketeer, programmeur, vormgever, docent, mentor en afstudeercoach. Ik zegde een vast contract op om met drie vrienden een eigen bedrijf te starten en nam daar na zeven fantastische pioniersjaren weer afscheid van, om weer mijn hart en ziel te volgen.

Op mijn 34ste pakte ik mijn gitaar écht op en durfde ik mijzelf muzikant te noemen. Via de muziek die ik maakte kwam Mika op mijn pad. Het plan was om samen muziek te maken, maar dat werd iets meer. Na een scheiding vond ik mijn plek aan Mika’s zijde, om samen yoga met live muziek te brengen. Ik begon als DJ, werd ademcoach en rond deze weken een opleiding tot Audiotechnicus/Producer af. Om direct een nieuwe studie te starten, waarmee ik naast muzikant en ademcoach ook stembevrijder ga worden!
Die titel van de Kinderboekenweek past mij dus wel. Ook al ben ik 40. Worden wat je wil. Niks staat vast! Elk verhaal dat je leeft is maar een verhaal. Je bent nooit te oud om iets nieuws te beginnen.
“Heb je nog tijd voor een liedje?”, vraagt de juf. “Altijd” zegt ik. De juffen en meesters, maar ook de kinderen worden stil als ik het liedje ‘Eigenliefde’ speel van Julien Oomen: ‘Tijd om open te gaan, ik heb me lang genoeg vermomd…’

---

Van 22 tot 24 oktober organiseer ik een weekend met mijn lieve Mika Marieke Vinckers. Een weekend waarin we al onze oude verhalen en ervaringen meebrengen. Het is voor mensen die hun verhaal durven aan te kijken EN er afstand van willen doen. Want: je bént je verhaal niet.
Zit jij vast in een verhaal dat je jezelf en anderen verteld? Zit je vast in het verhaal dat anderen voor jou verzonnen hebben? Wil jij je verhaal wel loslaten, maar durf je niet? Dan is dit weekend echt voor jou bedoeld.

Misschien is het tijd om ook weer eens terug te gaan naar groep 8. Terug naar de herinnering dat je met stralende ogen vertelde wat je wilde doen in dit leven. Ik wilde gitaar spelen. Dat doe ik nu op een manier die ik nooit had kunnen bedenken. Ik nodig je uit om mee op reis, om jou terug te laten komen bij jouw kern. Een ontdekkingstocht waarin we elkaars ervaringen delen en de diepte ingaan met adem, yin yoga, dans en vuur!

Een poosje geleden kwam onze goede vriendin Elisabeth bij ons op visite. We raakten in gesprek over Human Design. En als ik éénmaal over Human Design begin, hou ik er niet snel weer over op. Ik legde uit dat Human Design een systeem dat op basis van je geboortedatum en tijd inzicht geeft in je patronen en in je potentie. Zes jaar geleden ontdekte ik Human Design en het heeft een grote impact op mijn leven gehad. Niet zonder slag of stoot, want ik was erg sceptisch over de zoveelste “horoscoop”. Maar Human Design raakte bij mij de gevoelige snaar. Het liet haarfijn zien hoe ik tegen de stroom in aan het zwemmen was en het zette mijn zelfbeeld flink op de kop.

Uit eigen ervaring vertelde ik Elisabeth in geuren en kleuren hoe het mij vergaan was. Hoe het is om te ervaren om met de stroom mee te bewegen in plaats van er tegenin te ploeteren. Voor mij betekende dat uiteindelijk een ander leven. Werk, relatie, wonen – alles wat zeker ooit was veranderde. En bij elke verandering kon ik meer en meer de moeiteloosheid voelen. In de stroom ontmoette ik de liefde van mijn leven. Omarmde ik mezelf als Muzikant, als DJ, en Ademcoach. Ik ging de dingen doen waar ik blij van word, dingen doen die mij vervullen, die me gelukkig maken.

En al die dingen zaten in de lift toen de stroom een jaar geleden ineens geblokkeerd… Althans zo voelde het, en zo voelt het soms nog steeds…De wereld zit op slot. 

De afgelopen weken liep ik totaal vast in frustratie en onbegrip. De glans verdween uit mijn ogen, mijn stemming somber, boos, depressief. Alles waar ik een lichtpuntje in zag werd voortdurend beperkt, uitgesteld, afgelast, doorgeschoven. De mensen die ik het liefst heb moesten dat ontgelden. Ik zat volledig in mijn geest, en daar klonk alleen: “Ik kan mijn werk niet doen”. Ik ben dankbaar voor de steun van de overheid, dankbaar voor het werk dat ik wél kan doen, maar ten diepste voel ik geen vervulling. En mijn gedachten verstevigde de situatie continu met de mantra: “Ik kan mijn werk niet doen”.  

Peinzend, mijmerend en gefrustreerd was ik over de stroom. Hoe die geblokkeerd wordt, hoe on-eens ik het daarmee ben, hoe ik de stroom anders wil. En dan de klik: “Wacht even, als ik de stroom anders wil, dan zwem ik tegen de stroom in!”

Terug naar Elisabeth en het gesprek over Human Design. Dat kreeg een heel leuk staartje. Een paar weken later vroeg ze mij of ik het leuk zou vinden om een vriendin van haar uitleg te geven over haar Human Design, en dat als verjaardagscadeau. “Tuurlijk! Leuk!” En zo zag ik mezelf een poosje later via Zoom enthousiast vertellen over Human Design. Ik hoorde de kwartjes en inzichten aan de andere kant vallen. Met een grote glimlach op mijn gezicht sloot ik de sessie af…

Inmiddels zijn we weer een paar uitgestelde lichtpuntjes verder. Ben ik voorzichtig weer aan het opkrabbelen uit een aantal donkere, depressieve weken. En ik voel een kriebel… Om iets te doen wat ik heel erg leuk vind, wat ik moeiteloos doe en wat ik al heel veel heb gedaan: mensen vertellen over Human Design, om ze mee te nemen op ontdekkingstocht in hun blauwdruk voor een moeiteloos leven.

Passend in de tijdsgeest van nu, wil ik dat doen via Zoom. Met maximaal tien deelnemers. Mensen die het aandurven om de basis van hun design in een groep te ontrafelen. Het gaat om een eerste kennismaking, maar ik weet zeker dat deze eerste kennismaking al voldoende confronteert en inspireert om je eigen leven eens grondig onder loep te nemen! 

In dit webinar gaan we het hebben over:

• Een algemene introductie over Human Design
• Je Type en daarbij horende strategie
• Je Autoriteit: hoe maak jij de beste keuzes (spoiler: nooit met je geest!)
• De verschillende centra en wat deze voor jou betekenen
• En natuurlijk is er ruimte voor vragen en interactie.

Dit webinar organiseer ik op donderdag 25 februari en gaat door bij tenminste vijf deelnemers, en biedt ruimte aan maximaal 10. 

We starten om 19:00 en om 22:00 sluiten we af.

De investering voor deze avond is € 25,-. 

Na aanmelding ontvang je een mail met een aantal vragen, zodat ik de sessie op basis van jouw geboortegegevens kan voorbereiden. 

Aanmelden kan via een mailtje naar martin@spiritbreath.nl 

Heb je interesse, maar past deze avond je niet, stuur dan ook even een mailtje. Als er meer mensen zijn die het leuk vinden, organiseer ik een nieuwe avond! 

Wie weet tot donderdag! Hartegroet,

Martin